Książka o ludziach… tak naprawdę takich samych, jak my…

Takich jak my, jednak… najczęściej przez nas mijanych. Niezauważanych. Przegranych? Odrażających? Nieraz tak własnie o nich myślimy… nieprawdaż? Tak jest najprościej i najwygodniej: nie zauważać, mijać… ewentualnie wzruszyć ramionami, przylepiając temu mijanemu człowiekowi łatkę „menela, który sam sobie na ten los zasłużył”. Ta książka to taka mała próba (próba i tylko próba – w dodatku, według mnie, przy obecnych stereotypach społecznych, próba skazana niestety na niepowodzenie) pokazania, że bezdomni to TEŻ LUDZIE. Wcale się w dodatku od nas nie różniący.

Jedyną różnicą między „nimi”, a „nami” jest to, że „oni” żyją na ulicy – „my” zaś w ciepłych, ogrzanych domach, funkcjonując w ramach pewnych, oczywistych standardów życia, przyjętych w dzisiejszych czasach. Co się takiego dzieje, że nie każdy tych standardów doświadcza? Ta książka, napisana w formie reportażu, próbuje dać odpowiedź na te pytania. I, uwierzcie, za pytaniem „dlaczego jesteś bezdomny?” kryje się naprawdę wiele odpowiedzi… Na pewno nie jest to życiowy wybór, świadome skazanie samego siebie na pewnego rodzaju „życie w porażce” (nie mówimy bowiem, ani w tej książce, ani patrząc na rzecz realnie, o jakichś przypadkach patologicznych, choć takie rzecz jasna istnieją). Za każdym z tych mijanych na ulicy ludzi kryje się bowiem osobna historia… Najczęściej smutna. Pełna spraw, które tych ludzi przytłoczyły, przerosły… którym po prostu nie podołali. Los bywa bowiem okrutny i przewrotny. Zgoda – każdy z nas jest jego kowalem. Są jednak sytuacje, które – również nas, „sędziów z kanapy” – mogłyby przerosnąć… Najprościej jest jednak o tym nie pamiętać, prawda? „Nie-myślenie” zawsze jest wygodne.

„Niczyj…” to jedna z ciekawszych książek jakie ostatnio czytałem. Również w ramach jakichś akcji przeciw bezdomności (na początku bieżącego roku trafiłem na historię o książce o bezdomnych, w której słowa na kolejnych stronach były widoczne tylko wtedy, gdy książkę czyta się na mrozie – bardzo fajna akcja mająca za zadanie uświadomić ludziom, jak w zimie funkcjonują ci, którzy własnego domu nie mają). Obawiam się jednak, że… takie akcje i takie książki, jak zwykle, trafią jak kulą w płot… Może i jestem cyniczny, jednak funkcjonujące w naszym społeczeństwie stereotypy… tego nie da się tak łatwo, kilkoma akcjami czy książkami, przezwyciężyć… Co oczywiście nie oznacza, że nie należy tych akcji przeprowadzać, a książek – wydawać. Jak najbardziej trzeba to robić. Nie sądzę jednak, żeby dla problemu bezdomności przyniosło to jakieś wymierne efekty… Nie jestem też jakimś „myślicielem” w tym temacie, więc od razu mówię – własnego pomysłu na tę kwestię też nie mam… Może nie jest to pozytywna refleksja po tej lekturze… ale chyba jest po prostu właściwa (choć smutna).

Polecam.

„Ludzie teraz coraz częściej chorują na depresję, piją alkohol, biorą proszki na spanie, na nerwice. Wiesz, jaki jest jest tego powód? Materializm. Liczymy tylko pieniądze, zyski na giełdzie, ile jeszcze zostało nam rat do spłacenia za samochód, za dom? Obłęd. Ludzie dla pieniędzy niszczą wszystko wokół.”

Te słowa wypowiedziane przez jednego z rozmówców Eweliny Rubinstein stanowczo stawiają do pionu i wprawiają w głębszą refleksję. Jakże prawdziwe i sugestywne. Jestem wdzięczna autorce, że otrzymałam tak znakomitą pozycję pod wszelkimi względami – merytorycznym, przesłaniowym, w którym widać zacięcie dziennikarskiego pazura i dochodzenie do sedna sprawy, nienachalnie, ale z odpowiednią dozą wrażliwości i cierpliwości. Nie wszyscy rozmówcy byli chętni do rozmowy, niewielu otworzyło swe serce i szczerze opowiedziało o tym, w jaki sposób znaleźli się na ulicy.

Uderzające są te niektóre zwierzenia, takie prawdziwe wręcz do bólu. Nie tylko przyczyny ekonomiczne, finansowe osiągnięcie dna zmusiło ich do życia na ulicy. Życia jakże różnego i widzianego z ich perspektywy – ludzi ulicy, którzy wszelkie zmiany odczuwają podwójnie. Choroba alkoholowa, odsunięcie się od rodziny, bliskich, ale też choroby psychiczne, to najczęstsze przyczyny bezdomności, jednak w wielu przypadkach, to też świadomy wybór, spowodowanymi pobudkami wewnętrznych decyzji, świadomych wyborów, o których nierzadko chętnie się wypowiadają.

Wśród ludzi ulicy znaleźć można też kobiety. I te perspektywy bezdomności męskie i żeńskie różnią się, i to nawet bardzo. Każdy z nich szuka bowiem w życiu czegoś zupełnie innego. Jedni chcą sobie dać pomóc, inni nie. Jedni o tę pomoc proszą, drudzy nie. Najgorsza jest chyba tak naprawdę bezradność nas – obserwatorów z boku – na system prawny, który ma tak ogromne luki, że aż proszą się o wypełnienie. Ale, czym tak naprawdę jest bezdomność? Jaka jest jej właściwa definicja?

Nie wszyscy z rozmówców autorki, do których udało Jej się dotrzeć przyjmowali Ją z otwartymi rękoma. Byli tacy, którzy otwierali się od razu, ale byli też tacy, których trzeba było ciągnąć za język, nie wszyscy chcą się uzewnętrzniać z sytuacją, w jakiej się znaleźli, w jakiej przyszło im żyć. Przekrój wiekowy też mówi wiele. Nie jest regułą, że bezdomnymi są osoby w wieku graniczącym z wiekiem emerytalnym, czyli wydawałoby się, że ludzi, którzy w jakiś sposób przegrali swoje życie. Są też i tacy krótko po trzydziestce. To porażające, ale niestety prawdziwe. Ludzie skromni, wylewni, powściągliwi, prostolinijni, oczytani, mądrzy, doświadczeni, skrupulatni obserwatorzy, którzy nie rozkminiają się, nie buntują, ale przyjmują swoją sytuację taką, jaka jest. Nie bulwersują się, nie ukrywają uczuć, kilkoro podczas rozmowy puściły nerwy i po prostu się rozpłakali. Ludzie, którzy miejsca i ludzi zamieszkujących wokół znają, jak własną pustą kieszeń.

Uważam książkę Eweliny Rubinstein za kawał dobrej, sumiennej pracy reporterskiej. Czytałam tę książkę z przyjemnością i ciekawością. Uważam, że wielu czytelników zaintryguje już nie tylko tytuł, czy okładka książki, ale znakomicie, z precyzją wykonana praca autorsko – redaktorska. Dodatkowo, autorka nie ukrywa przed czytelnikiem, już we wstępie, jak wielkie emocje i przesłanie poruszyły w niej samej:

„Poznałam nie tylko wspaniałych ludzi, którzy żyją na ulicy, którzy opowiadają o historii miasta, w którym przebywają (lepiej niż niejeden profesjonalny przewodnik), którzy mówią, jakie książki przeczytali, czym się dawniej zajmowali, ale lepiej poznałam po prostu siebie… Zrozumiałam też, że życie jest cudem, że cuda się zdarzają, tylko że my ich nie dostrzegamy. Życie każdego z nas jest wyjątkowe.”

Książka, którą trzeba przeczytać, którą szczerze polecam, którą trzeba poznać. Znakomita, rzetelna praca i zmysł reporterski, to świetne połączenie tworzące bardzo refleksyjną książkę o prawdziwym życiu!

Jedna z najlepszych książek, jakie miałam przyjemność czytać w tym roku!

Książka doskonale nakreśla problem braku przynależności do społeczeństwa. Otwiera oczy niedowiarkom. Ukazuje samotność każdego człowieka, który w przypadku problemów, zostaje bez wsparcia najbliższych. Reportaż zapada głęboko w pamięć i skłania do refleksji nad samym sobą, nad otaczającym nas środowiskiem jeszcze długo po przeczytaniu.

To jedna z tych publikacji, która niesie za sobą misję naprawczą i daje do myślenia, gdyż te historii uświadamiają społeczeństwo, a czasem nawet przestrzegają przed wyborem niewłaściwej drogi. To wreszcie książka o tęsknocie, o pogodzeniu się z życiem oraz smutku. Każdy, kto choć raz spotkał na swojej drodze bezdomnego, powinien przeczytać przynajmniej jeden z tych wywiadów.

http://www.sylwiacegiela.pl/2018/01/ewelina-rubinstein-niczyj-prawdziwe.html

Tak to jest, że raz, drugi, trzeci wyciągniesz rękę do potrzebującego, a on za każdym razem napluje Ci na nią, że wreszcie odechce Ci się pomagania. Mi się odechciało, a książka Eweliny Rubinstein nie sprawiła, że zmieniłam zdanie, mimo że zrobiła na mnie wrażenie – dzięki niej na chwilę zatrzymałam się i dokładniej zastanowiłam nad losem tych ludzi. Autorkę podziwiam za wybranie bardzo niespotykanego tematu i formę, w jakiej zdecydowała się tę książkę przedstawić.

http://www.ruderecenzuje.pl/2018/08/niczyj.html