Książka dostępna tylko w wersji e-book.
Jest rok 2040. W niewielkim domu opieki na Wyspie mieszkają dwaj mężczyźni: sparaliżowany i podłączony do respiratora Steven i jego opiekun Daniel. Są emigrantami, którzy przyjechali przed laty, aby rozpocząć „nowe życie”. Pewnego dnia odwiedza ich urzędniczka z organizacji dobroczynnej, sprawiając, że ich życie ulega nieoczekiwanej przemianie. Stają przed koniecznością zmierzenia się ze swoją przeszłością i określeniem swojego miejsca w teraźniejszości.
Autor opatrzył swoją powieść mottami, które wskazują na dwie znane książki o zbliżonej tematyce: „Śmierć Artemia Cruz” – Carlosa Fuentesa oraz „Powolnego człowieka” – Johna Maxwella Coetzee i określił ją „anty-thrillerem psychologicznym”.
Problematyka powieści ogniskuje się wobec trzech tematów: zagadnienia ludzkiej świadomości, problemu niepełnosprawności i wykorzenienia społecznego. Powieść jest literacko wyrażoną polemiką z utartymi interpretacjami powyższych zagadnień.
? recenzja Kufer kulturalny
(…) ciekawa pozycja dla osób dobrze się odnajdujących w tematyce psychologicznej oraz interesujących się kwestiami społecznymi.
malnitka.mk –
Jak już napomknęłam akcja jest zaskakująco wartka. Zdziwienie tym większe, że na próżno szukać tam porywających zwrotów czy suspensu przy których będziesz gryźć paznokcie z nadmiaru napięcia. Charakter, tej prozy jest zdecydowanie refleksyjny, aczkolwiek pamiętam fragmenty, których zdecydowanie bym się nie spodziewała. Na pewno urozmaicenie wprowadziło podzielenie narracji, pokazujące perspektywę więcej niż jednej postaci oraz nielinearny ciąg przedstawiania zdarzeń. Po skończeniu lektury zrozumiałam, z czego wynikła wspomniana wcześniej lapidarność. Mimo krótkiej formy i niezbyt szczegółowej kreacji bohaterów, Byliński skupił się na aspektach psychologiczno-socjologicznych, opisując je poprzez emocje, drobne zdarzenia, łatwo umykające niuanse. Gdyby dodać do tego rozbudowaną, wielowątkową fabułę, istnieje ryzyko, że czytelnikowi umknęłaby połowa istotnej treści. Zresztą przyznam, że zakończenie czytałam kilkukrotnie, ponieważ nie byłam pewna jak należy je odebrać. W całej książce dużo jest niedopowiedzeń, pozostawionych po to, aby odbiorca mógł samodzielnie wypełnić tą lukę, wyciągając własne wnioski. Mam też wrażenie, że jest to jedna z tych wielowarstwowych pozycji, po które powinno się sięgnąć kilkukrotnie, jeśli się chcę odkryć całe jej przesłanie.
Napisy końcowe to ciekawa pozycja dla osób dobrze się odnajdujących w tematyce psychologicznej oraz interesujących się kwestiami społecznymi. Sądzę, że znajdzie sobie wielu czytelników, szczególnie w jesienne, melancholijne wieczory. A ja dziękuję Wydawnictwu Psychoskok za możliwość jej przeczytania i uskutecznienia tej drobnej recenzji.
https://kuferkulturalny.blogspot.com/2020/08/napisy-koncowe-nowa-powiesc-mariusza.html
Zaczytana Ania –
Cała książka owiana jest pewnego rodzaju mrokiem. Czytając nie odczuwałam żadnych emocji. Co było bardzo ciekawe. Czytałam ją niczym kartkę z pamiętnika czy wspomnienia.
https://zakazczytaania.blogspot.com/2020/08/blog-post.html
m_agnes1203 –
Dłuższy czas zastanawiałam się, jak do tej książki podejść. Napisy końcowe sugerują, że będzie o nieuchronności czegoś: filmu, płyty A może jednak życia. Klepsydra, żył i nie ma. Tutaj jest historia widziana oczyma mężczyzny na wózku. To on ma humory, potrzebuje opieki, domaga się leków. Z upływem czasu dowiadujemy się, jak on i jego opiekun trafili na wyspę, a przede wszystkim-dlaczego jednak zostali. Będzie o uzależnieniu od pomocnika, o miłości albo jej namiastkach i o tym, że czasem owe skłonne do pomocy osoby, są daleko bardziej potrzebujące niż ich chorzy. Ta książka pokazuje, że starość i nieuchronność śmierci to stany, z którymi musimy się oswoić. Dlaczego? Bo po nas także pozostaną jedynie napisy końcowe. Wyjątkowa książka o rzeczach i osobach ważnych, choć zapominanych.
m_agnes1203