Idea, że wszechświat, w którym żyjemy jest symulacją komputerową umożliwiającą człowiekowi wielokrotne przeżywanie życia jest naprawdę interesującym zagadnieniem do zgłębienia. Jeśli masz otwarty umysł i nie boisz się podważać powszechnie obowiązujących teorii oraz wiedzy, jaką aktualnie posiadasz o świecie, to zdecydowanie powinieneś przeczytać książkę Piotra Kelara pt. ”Gra, w której żyjemy”.
Pozwoli ci ona wdrożyć się w temat i poznać go z uzasadnionego punktu widzenia, zarówno ze strony naukowej, jak i własnych doświadczeń i obserwacji autora. Odnosi się on do autorytetów – naukowców, niemniej zdecydowaną większość przeznacza w niej na swoje rozważania, jakich na ten moment nie można niestety potwierdzić naukowo. Dlatego nie należy traktować tej publikacji, jako powszechne dzieło naukowe. Autor podkreśla, że nie chce nikogo przestraszyć, a wyłącznie skłonić czytelnika do szerszych rozważań. Mamy się zastanowić nad tym, na ile taka możliwość życia w symulacji jest realna. Co rzeczywiście jest realne, a co wirtualne? Nie kwestionuje on jednak tego, że żyjemy naprawdę. To jest niezaprzeczalnie realne. I niezależnie od tego, czy właśnie jesteśmy w symulacji, czy też nie – powinniśmy dalej żyć możliwie najlepiej dla siebie, wykorzystując swój czas dobrze, czyli spełniając marzenia, osiągając swoje cele, podróżując i zdobywając nowe doświadczenia. One podobno mają zostać w naszej pamięci po zakończeniu naszej gry.
Możliwość przeżycia kilku żyć w różnych wcieleniach, za pomocą stworzonego przez nikogo innego, jak nas samych – ludzi, programu, oznacza szansę na zdobycie wyższego poziomu ogólnej inteligencji. Powracalibyśmy do naszego realnego życia spoza gry, o którym będąc w niej nie mielibyśmy żadnego pojęcia, bogatsi w nowe doświadczenia i nabyte wtedy umiejętności. Jak więc wiedziecie sami, taka rzeczywistość wcale nie musi oznaczać dla nas czegoś przerażającego, bo maluje przed nami obraz zdobycia nieosiągalnego dla nas teraz poziomu rozwoju. Zarówno technologicznego, jak i społecznego.

„Nieważne przecież jest to, czy wierzysz w atomy, piksele, impulsy elektryczne czy cokolwiek innego – warto iść przez życie odważnie, nie bojąc się myślenia pozaschematycznego, nie bojąc się zmian i nie grając liniowo.”

To naprawdę ciekawa lektura, ale wymagająca od czytelnika skupienia i otwartego myślenia. Znajdą się osoby, którym to, co zostało w niej opisane, wyda się zupełnie niewyobrażalne i odrzucające. Gry komputerowe, które znamy nie są przecież idealne, pozbawione błędów, a granie w nie dla wielu jest często tylko i wyłącznie pustą rozrywką. Jak więc moralnie zaakceptować to, że być może gramy właśnie teraz w życie? Nie od dziś wiadomo, że nauka mocno podważa istnienie Boga, dlatego nie spodziewajcie się, że tym razem będzie inaczej, bo w tej teorii nie ma dla niego miejsca. Na pewno wiele osób wyśmieje tę koncepcję nie mogąc dać jej wiary. Sądzę jednak również, że znajdą się i wyjątki, których zaciekawi tak, że będą szukały dowodów na jej potwierdzenie.

Pełna opinia na stronie https://mcarllithoughts.blogspot.com/2019/02/gra-w-ktorej-zyjemy-piotr-kelar.html

Po pierwsze nigdy bym nie przypuszczała, że będę czytać książkę poruszającą tematykę fizyki kwantowej. Po drugie, że mnie te kwestie zaintrygują!!! A po trzecie, że będzie to interesująca teoria fizyki kwantowej utrzymująca, że świat, w którym żyjemy, to wirtualna gra. O różnych światach słyszałam, bliski jest mi świat realny, uwielbiam świat fantazji, fascynuje mnie świat oniryczny, o uszy obiła mi się równoległa rzeczywistość, czytałam o zaświatach, ale pierwszy raz trafiłam na stwierdzenie, że mogę żyć w grze… Jestem praktykującą humanistką, matematykę i fizykę omijam szerokim łukiem, a tu bach… takie zaskoczenie. Chyba będę musiała dać sobie trochę czasu, by ochłonąć po tych rewelacjach.
Książka Piotra Kelara „Gra, w której żyjemy” zaczyna się i kończy w imponującym przeszklonym gmachu pewnego Instytutu. Wewnątrz gładkie jak lustro powierzchnie. Wszędzie cicho. Gdzieś w głębi przytłumiona muzyka. Jedno ze skrzydeł budynku podlega szczególnej ochronie wojskowej, mieszczą się w nim bowiem serwery i stanowiska informatyków. Natomiast największa część Instytutu to pomieszczenia z kapsułami, gdzie krząta się personel obsługujący uczestników. Każdy z graczy wie, że zaraz wejdzie do odrębnej kapsuły, w której wcieli się w inne życie. Swoje życie. Życie z przeszłości. Kapsuła się zamyka. Niebawem z wewnątrz dobiega płacz dziecka. Nowo zalogowany zaczyna grę… Zakończenie książki to „Śmierć, chwila ciemności… a po chwili oślepiające światło.” Kapsuła się otwiera. Koniec gry. Koniec symulacji. Jesteśmy ponownie w Instytucie.
Co jeszcze – poza tą sugestywną klamrą kompozycyjną – otrzymujemy od autora? Dowody (i tu wkracza, nieszczęsna dla mnie, fizyka kwantowa), że nasze aktualne życie to ledwie jedno z wielu wcieleń, które mamy do dyspozycji w toczącej się grze. Argumentując Kelar zahacza więc o teorię względności, zakrzywianie się czasoprzestrzeni, cząstkę wysokoenergetyczną i inne interesujące kwestie. (Tak, dobrze czytacie i n t e r e s u j ą c e, czyli te wszystkie ścisłe zagadnienia, które z zasady raczej nie powinny ciekawić humanistki. A jednak.) I jakby tego było mało, Kelar zabiera nas jeszcze w XXII w., próbując pokazać sposób funkcjonowania i postrzegania świata z punktu widzenia ówczesnego człowieka. Powiem Wam, że robi to tak zręcznie i umiejętnie, że rzeczywiście kilkakrotnie sama siebie przyłapałam na tym, że nie do końca byłam pewna, gdzie przebiega linia horyzontu między nauką popartą dowodami a jakże przekonującą wyobraźnią autora. A może to fantazja podbudowana naukowymi teoriami?
Jak się czułam czytając Kelara? Uff, momentami byłam zdziwiona, momentami nie wierzyłam, momentami kiwałam głową i przytakiwałam, a momentami sama już nie wiedziałam, co mam myśleć. Zawartość tej książki zwyczajnie nie mieściła mi się w głowie! Na pewno autor osiągnął swój cel, bo zainspirował mnie do myślenia, do zastanowienia się nad zjawiskiem funkcjonowania we wszechświecie, poszukania materiałów na ten temat i rozmów. Nie, nie wszystko z książki zrozumiałam, ale to przecież nie jest podręcznik, z którego muszę przerobić materiał, bo potem będę z niego odpytywana. Dzięki tej lekturze uzmysłowiłam sobie, że Sokratesowskie „Scio me nihil scire” (Wiem, że nic nie wiem.) właśnie wymierzyło mi siarczysty policzek i śmieje mi się w twarz. Nie dlatego, że nie wiem, lecz dlatego, że nie myślę. Bo może rzeczywiście uparcie mam oczy szeroko zamknięte? Patrzę i nie dostrzegam? Słucham i nie słyszę? Mój świat, ten, w którym żyję, nie jest realny, jest światem symulacji, jest grą, a wydarzenia w nim zachodzące dzieją się w przeszłości. Ja jestem w przeszłości. Natomiast to świat nadrzędny jest tym prawdziwym i realnym. Hm, ale skoro tak, to może ten prawdziwy też jest z kolei symulacją innego? Może trochę jak z matrioszkami? W jednej zawiera się wiele innych?
Kelar zręcznie przytacza dowody, argumentuje jak wprawny sofista, tłumaczy na prostych przykładach. I czasami trudno się zorientować, czy to jeszcze dowody naukowe czy już swobodna ich interpretacja wraz z rozpuszczoną fantazją autora wodzą za nos. Do tego dochodzi wszechwiedzący i stanowczy ton (zapowiadający, że wszystko się wyjaśni w swoim czasie), który tylko potęguje poczucie, iż rzeczywiście coś jest na rzeczy. Jakkolwiek do tego podejdziecie, na pewno tytuł inspiruje do próby otwarcia się na alternatywny sposób postrzegania. Mnie te eksperymenty nie zawsze wychodziły, ale sprawiało mi frajdę poigrać z własnym umysłem i starać się go przestawić na inne tory myślenia. Ta książka zachęca do myślenia, stawiania pytań, łączenia faktów, analizy. Niczego w życiu nie przyjmuj ani nie odrzucaj bez zweryfikowania – mówi autor i dodaje jeszcze: nie bój się żyć, nie bój się myśleć, bo myśl potrafi zmieniać życie.
(PS. Żeby była jasność, moc sprawczą mają oczywiście tylko myśli w znaczeniu kwantowym.)

Od kiedy tylko zobaczyłam ten tytuł, wiedziałam, że muszę go przeczytać! Po pierwsze sama okładka w kolorach purpury urzekła mnie swoim wyglądem, a po drugie temat świata komputerowego i gier jest dla mnie niczym chleb powszedni.
W tym co napisał Pan Piotr jest ogromnie dużo prawdy. O tym, że człowiek utożsamia się z wykreowaną przez siebie postacią; że umysł zupełnie się wtedy wyłącza (i poniekąd odpoczywa). Zgadzam się tutaj w pełni z tym co autor nam przekazał. Faktycznie, jest to bardziej książeczka naukowa, poparta różnymi teoriami, niżeli typowa fantastyka, jednakże pozostawia nam wolną rękę na to, byśmy sami ustosunkowali się do tego co nam przedstawia.Pełna recenzja na stronie http://swiatyalternatywne.blogspot.com/2019/04/czy-matrix-istnieje-naprawde-piotr.html#more

Świat, który nas otacza, wcale nie musi być taki, jakim go postrzegamy. “Gra, w której żyjemy” to poszukiwanie dowodów na to, ze nasze życie jest w rzeczywistości wirtualną rozgrywką. To wycieczka przez wyobraźnię, naukę I niewyjaśnione zjawiska. To naturalna refleksja, jaką każdy z nas powinien podjąć w czasach, w których gry komputerowe stają się coraz doskonalsze, bez wątpienia dążąc do idealnego odwzorowania rzeczywistości.
Jakiekolwiek tempo rozwoju gier, nawet najmniejsze, prędzej czy później doprowadzi je do tego, że staną się one nie do odróżnienia od rzeczywistości.
Warto iść przez życie odważnie, nie bojąc się myślenia pozaschematycznego, nie bojąc się zmian i nie grając liniowo.
Każda decyzja każdego człowieka ma bezpośredni i pośredni wpływ na dzieje całej ludzkości.
Wszystko co się dzieje na świecie, powiązane jest jednym wielkim łańcuchem przyczynowo-skutkowym.
Należy pamiętać, że negatywne myślenie przyciąga negatywne skutki.
Książka posiada 101 stron opowiadania o przyszłości tak, jakby była przeszłością, ponieważ zabiera nas do roku 2144. Omawia przyczyny i skutki powstania symulacji i tłumaczy dlaczego ludzkość postanowiła uciec w wirtualny, stworzony przez program komputerowy świat, w którym wszyscy obecnie żyjemy.
Polecam!
Recenzja pochodzi ze strony https://www.instagram.com/p/Bx-iXpnoX6z/

Pewnie niejednokrotnie zastanawiałeś się nad sensem istnienia świata i żyjącego w nim człowieka. Od dawien dawna znane są pewne teorie dotyczące ich powstania i historii, które mają rzekomo doprowadzić nas do momentu, w którym znajdujemy się dziś. Czy to nie zadziwiające, że człowiek żyjący już tyle lat na Ziemi wciąż nie jest w stanie odpowiedzieć na wszelkie pytania, nawet te dotyczące jego samego?
Doskonale znamy teorie podawane nam w szkołach. Wielki Wybuch, ewolucja, wielki projekt, czy Bóg? Piotr Kelar skupia się na pomijanej, być może niektórym całkowicie nieznanej, początkowo może wywołującej uśmiech powątpiewania teorii postulującej, iż nasz świat jest niczym innym jak symulacją komputerową. 

W niezwykle interesujący i zajmujący sposób Kelar opisuje współczesne problemy oraz to, do czego mogą one doprowadzić. Przedstawia także własną, jak najbardziej prawdopodobną wersję wydarzeń, których możemy być świadkami w najbliższym czasie. Podkreśla przy tym cały czas istotę idei, o której pisze i jej logiczne wytłumaczenia oparte na konkretnych przykładach. Nawiązuje przy tym do technologii, której dynamiczny rozwój możemy od jakiegoś czasu obserwować. Jeżeli już teraz jesteśmy w stanie przenieść się do wirtualnej rzeczywistości i oglądać wykreowany świat tak, jakby był tym rzeczywistym, to dlaczego nie zadziałałoby to na większą skalę? Być może Ty – czytelniku – graczu, właśnie teraz czytasz w tej wielkiej, złożonej z uczuć, zmysłów i obrazów Grze moją niewielką recenzję pozycji, która w jedno popołudnie może zmienić Twoje postrzeganie świata, a na pewno je wyostrzyć.
Pełna recenzja na stronie https://sztukater.pl/ksiazki/item/28146-gra-w-ktorej-zyjemy.html