Katarzyna Wenta-Mielcarek kreuje utopijny świat roztaczając przed czytelnikiem wizję niedalekiej przyszłości Europy.
Autorka umiejscawia akcję powieści w latach pięćdziesiątych dwudziestego pierwszego wieku. Przenosi czytelnika w bezprzemocowy świat – każdy obywatel posiada “parasol ochronny”, odpierający kule czy przemoc fizyczną. W życie wprowadzone zostały postanowienia szczytów klimatycznych, najczęstszą formą energii stał się ekologiczny prąd, są nim zasilane samochody i samoloty oraz hiperloopy. Wyobraża sobie zmiany dotyczące sposobu odżywiania, wprowadzając podatek wysokości trzydziestu procent wartości towaru na mięso.
W tym świecie jedynym realnym niebezpieczeństwem są uzależnienia od gier komputerowych i od narkotyków oraz przeprogramowanie mózgów. Na to ostatnie niebezpieczeństwo najbardziej narażone są dzieci będące ofiarami porwań, które niestety zdarzają się coraz częściej. Jest to nowa forma wojny cywilizacyjnej. Joanna boi się o swoją córkę, posiadając wiedzę na temat porwań niemowląt płci żeńskiej z francuskich porodówek w 2040 roku. Jak się okaże, intuicja jej nie zawiedzie. Ta sama intuicja każe jej jednak odbyć swoistego rodzaju trening survivalowy trwający ponad rok, by przygotować się na ewentualność wyprawy ratunkowej.
Joanna, bohaterka powieści jest kobietą zdeterminowaną, przechodzącą wewnętrzną przemianę, która w pewnym okresie swojego życia przewartościowuje swoje wybory i podejmuje cały szereg koniecznych dla jej dalszego sine qua non decyzji.
„Zawsze powtarzam, że prawo ma chronić kobietę”. – wywiad z Katarzyną Wenta – Mielcarek
„Seks jest, był i będzie jedną z najpotężniejszych energii”. – druga część wywiadu z Panią Katarzyną Wenta – Mielcarek
Patronat nad książką objęli: dlaLejdis , Kulturalne rozmowy, Angelic on point, kuznia.art.pl, zazyjkultury.pl
Kamila Dębińska –
Podsumowując, po książce spodziewałam się zupełnie czegoś innego. Liczyłam na prawdziwą powieść fantasy. Jednak książkę raczej należałoby sklasyfikować jako powieść obyczajową z elementami fantastycznymi, bo to, że ludzie mają „parasol ochronny” to trochę mało jak na fantastykę. Oprócz tego książkę czytało się bardzo przyjemnie, jednak częste przeskoki między rzeczywistością, a przeszłością trochę wytrącały mnie, podobnie jak osoby, które pojawiały się znikąd i za chwilę znikały. Książkę warto przeczytać, że względy na uczucie, którym Joanna obdarzała swoją córkę Zuzię. Po zaginięciu zdruzgotana matka była w stanie zrobić wszystko, aby ją odnaleźć i przywieźć z powrotem do domu.
https://czytamjakchce.blogspot.com/2019/02/9-odwaga-to-panowanie-nad-strachem-nie.html
czytanie na platanie –
Główną bohaterką książki jest Joanna, Polka od wielu lat mieszkająca we Francji, matka i żona. Spotykamy ją w momencie gdy praca przestaje przynosić jej satysfakcję. Czuje się prześladowana przez szefa i pracowników. Towarzyszy jej również ciągły lęk o dziesięcioletnią córkę.
Czy Joanna ułoży sobie życie zawodowe? Do czego będzie zdolna w sytuacji zagrożenia bliskich osób?
Pozycja ciekawa i godna uwagi. A jak za trzydzieści lat będzie wyglądała Polska na tle Europy? Nie pytajcie…
Pełna recenzja na https://www.instagram.com/p/Bvg44_TFlfl/
Mirosława Dudko –
Książka „Błękitne Wstążki Dróg“ to powieść pełna emocji ale nie jest to historia z nagłymi zwrotami akcji. Autorka zwraca uwagę na wiele aspektów naszego życia, nad którymi warto się zastanowić i tworzy rzeczywistość, która nie odbiega zbyt mocno od realiów, w którym teraz funkcjonujemy. Mimo upływu lat, problemy pozostają te same przybierając nieco inną formę. Pozornie ludzie żyją spokojnie zabezpieczeni parasolami ochronnymi w uporządkowanym świecie ale tak naprawdę zagrożenia czyhają pod postacią terrorystów zwanymi terrorworsami.
Akcja początkowo biegnie wolno koncentrując się na postaci głównej bohaterki. Poznajemy jej charakter, wady i zalety, warunki w jakich żyje oraz jej rozterki. Dużo w niej dialogów z codziennego życia, powrotów do wydarzeń z przeszłości oraz rozważań o istotnych kwestiach naszego życia zarówno duchowych jak i społecznych. Przy okazji powstają pytania, które są aktualne także dziś: dlaczego ludzie cierpią? Dlaczego pogwałca się prawa człowieka? Dlaczego ludzie wciąż są w stanie wyrządzić innym krzywdę dla pieniędzy?
cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/04/362-bekitne-wstazki-drog.html
coś na półce –
Jak będziemy żyć za trzydzieści lat?
Nieco utopijna wizja przyszłości, w której pod pozorami porządku i troski o obywatela codzienność dominują mobbing, strach i poczucie zagrożenia.
Główna bohaterka książki – Joanna – pracuje i mieszka w Paryżu. Mamy lata 50-te XXI wieku. Świat nieco się zmienił w porównaniu do roku 2019, aczkolwiek nie są to zmiany drastyczne, wszystko co się pozmieniało mniej lub bardziej można by z dzisiejszej perspektywy przewidzieć… Światowy ład, porządek i zasady określane są troską o człowieka, obywatela i o jego bezpieczeństwo. Mniej więcej jako całość system ten działa, aczkolwiek w imię bezpieczeństwa odbiera jednostce sporo wolności. Wszystkiemu zaś winne zamachy terrorystyczne dokonywane przez organizacje pokroju ISIS, które doprowadziły do wypracowania w imię dobra ogółu takiego, a nie innego systemu. W tym wszystkim próbuje odnaleźć się Joanna.
Jako przykładna żona i matka żyjąca we Francji daje sobie dość dobrze radę. Poznajemy ją w momencie, w którym praca zawodowa przestaje dawać jej satysfakcję. Zawodowa rzeczywistość pełna jest przykrych dla Joanny przejawów mobbingu, zawoalowanych kpin, szykan, nacisków… Można to zrzucić na karb powszechnie panującej atmosfery zagrożenia, która istnieje jako pewne cywilizacyjne wręcz zjawisko wynikające z ataków na społeczność międzynarodową. Nie usprawiedliwia to jednak w żadnym stopniu tego, czego Joanna doświadcza w pracy… Jako jednostka ukierunkowana na dobro i bezpieczeństwo swojej rodziny Joanna całkowicie zmienia swą perspektywę postrzegania świata w momencie zagrożenia własnego dziecka. Do czego będzie w stanie posunąć się Joanna żeby je ochronić? Jak będzie w stanie o nie walczyć w rzeczywistości, która w imię dobra ogółu tłumi wszelkie indywidualne inicjatywy?
Pełna recenzja na stronie https://cosnapolce.blogspot.com/2019/05/bekitne-wstazki-drog-katarzyna-wenta.html
sztukater.pl –
„Błękitne wstążki dróg” Katarzyny Wenty-Mielcarek jest jedną z tych książek, co do których nie miałam kompletnie żadnych oczekiwań, bo nawet opis z okładki niewiele mówił o tym, czego mogę się spodziewać w środku. Zabrałam się więc za nią nastawiona na czyste poznawanie, co z pewnością pozwoliło mi cieszyć się płynną akcją powieści i dobrym warsztatem autorki, która jest filologiem niemieckim i polskim oraz absolwentką komunikacji interkulturalnej.
Wenta-Mielcarek stworzyła w swojej książce wizję świata w 2050 roku, w którym świat demokratyczny zjednoczył się w obronie przed terroworsami, a postęp technologiczny pozwolił stworzyć sposoby obrony przed niespodziewanymi atakami, wiec ludzie poczuli się bezpieczniejsi dzięki parasolom ochronnym. Niestety, nie wyeliminowano wszystkich zagrożeń, a największe stanowi porywanie dziewczynek, czy to niemowląt na porodówkach, czy też takich w wieku szkolnym.
Książka składa się z trzech części. W pierwszej poznajemy Joannę – główną bohaterkę, jako pracownika korporacji, w której jest ofiarą subtelnego mobbingu. Kobieta czuje się wypalona, niedoceniona, mimo poświęcenia mnóstwa czasu, dobrych wyników, to jednak traktowana jest z dystansem. Dostrzegając absurdy korporacyjnego życia, podłość i małość współpracowników, hipokryzję przełożonych postanawia rzucić tą pracę i zająć się rodziną i własnym biznesem. W drugiej części poznajemy jej życie po zmianie – pełne prawdziwych przyjaźni, spokojniejsze, z kwitnącym biznesem, czasem na sport, odpoczynek i rodzinę. Sielankę przerywa informacja ze szkoły o porwaniu jej dziesięcioletniej córeczki Zosi. W trzeciej części poznajemy drugie oblicze Joanny – kobiety teraz zdeterminowanej, by odzyskać córkę i jej pozostałe koleżanki, zdobywa informacje, gdzie dziewczynki są przetrzymywane, uzyskuje też wsparcie i pomoc ze strony władz.
Pełna recenzja na stronie https://sztukater.pl/ksiazki/item/27850-blekitne-wstazki-drog.html
Katarzyna Gnacikowska –
„Błękitne wstążki dróg” mają w sobie coś przyciągającego, ale nie nowatorskiego. Jest tu dużo emocji, ale tempo akcji niszczy zapał. Autorka przekazała dużo prawd, faktów, jednocześnie zmusza do myślenia nad obecnym stanem, ponieważ nie jest on aż tak odmienny od tego, co się dzieje teraz. Brakowało mi jakiś zaskakujących momentów, które wstrząsnęłyby moim postrzeganiem, jednak się z nimi nie spotkałam. Zakończenie jest dobre, ale nie powalające. Ogólnie powieść jest ciekawa, ale nie ma w niej fajerwerków – nazwałabym ją poprawną. Do tego odbiegająca od pozostałych część pierwsza. Nie mam pojęcia co ma wnosić, może zaprezentować wcześniejsze życie Joanny, jednak jest zbędna dla całości. Niby jest interesująco, ale bez większego polotu, a szkoda, ponieważ poruszone wątki można by było dynamiczniej przedstawić.
cała recenzja na stronie – http://dlalejdis.pl/artykuly/blekitne_wstazki_drog_recenzja
Mareczek –
Bardzo ciekawa książka z gatunku fantastyki naukowej. Autorka przenosi nas do niedalekiej przyszłości gdzie dowiadujemy się jak cudowna przyszłość czeka Europę. Ten gnijący stary kontynent z obumierającą populacją ma być komunistycznym rajem, zafiksowanym na ekologii. Tym nie mniej warto sobie pomarzyć i odlecieć sobie czytając książkę. W końcu przyszłość jest nieznana, zatem wszystko może sie stać i otworzyć przed nami tą przyszłość fascynującą wspaniałymi osiągnięciami technicznymi.