Życie w cieniu sławy – ciekawe życiorysy
Wiele osób uważa, że znany rodzic to dar od losu. Rozpoznawalne, słynne nazwisko niejako ma gwarantować lepszy start i liczne dogodności. Życie w cieniu sławy nie zawsze jednak jest przyjemne i proste. Ciekawe życiorysy rozpoznawalnych osób bezspornie tego dowodzą.
Posiadanie uznanego rodzica bywa ekscytujące, nie zawsze jednak w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Jeżeli opiekun zapisał się na kartach historii w dobrym świetle, jego pociechy mogą liczyć na zrozumiałe poważanie. Natomiast jeśli dopuścił się czynów karygodnych, jego potomkowie będą narażeni na krytykę. Życie w cieniu sławy nie zawsze jest przyjemne i proste. Osoba rodzica wywiera wpływ na życie dziecka. Środowisko wychowawcze kształtuje osobowość i światopogląd rozwijającego się człowieka. Nie bez znaczenia pozostają jednak naciski i opinie publiczne. Koleje losu dzieci sławnych rodziców są trudne do przewidzenia. W znacznej mierze determinują je doświadczone, pozytywne i negatywne zdarzenia związane z osobą rodzice.
„Wpływ rodziców na dzieci ma rozległy zasięg i oddziałuje między innymi na rozwój ich funkcji poznawczych, później na ich osiągnięcia szkolne, na ustalanie się u dziecka równowagi uczuciowej i dojrzałości społecznej, na formowanie obrazu własnej osoby, na stosunek do grupy rówieśniczej, czy wreszcie na wywiązywanie się z późniejszych ról rodzicielskich i zawodowych „. – J. Stachyra, wpływ rodziny na kształtowanie się osobowości dziecka, Sympozjum 7 (2), 85-104, 2000.
Sława rodzica czasem okazuje się piętnem. Od potomka człowieka, który swoimi wielkimi czynami zdobył rozgłos, często oczekuje się podobnych talentów. Tworzone tą drogą wymagania bywają krzywdzące. Sławnemu rodzicowi nie sposób dorównać. Jego dzieciom pozostaje pogodzić się z faktem, że przez całe swoje życie będą porównywane z popularnym opiekunem. Na ich barki spada więc ogromny ciężar i odpowiedzialność. Oczywiście nie można zapomnieć, że ta sytuacja czasem niesie ze sobą również wymierne korzyści.
Życie w cieniu sławy pełne jest wyzwań. Ciekawe życiorysy bezspornie tego dowodzą. Warto je poznać, by zrozumieć, jak wiele komplikacji powoduje rozgłos opiekuna.
Człowiek, który na zawsze zapisał się na kartach historii to Wojciech Jaruzelski. Polityk, dowódca wojskowy, generał Armii Wojska Polskiego i działacz komunistyczny, do dziś kojarzony jest przede wszystkim z momentem wprowadzenia stanu wojennego. Gdy jedni nadal uważają, że to działanie było sukcesem generała chroniącego, Polskę przed siłami sowieckimi, kolejni uznają je za porażkę krzywdzącą obywateli. Dywagacją nie ma końca, ale jest pewne, że nie bez przyczyny na temat tego polityka powstało wiele książek, filmów i sztuk teatralnych. Rozpoznawany przez wszystkich Polaków „Towarzysz Generał” na co dzień był jednak zwyczajnym człowiekiem. Życie w cieniu sławy Wojciecha Jaruzelskiego prowadziła jego córka. Monika Jaruzelska opowiedziała o tym na łamach swojej autobiograficznej pozycji „Towarzyszka panienka”.
Audiobook dostępny w serwisie z audiobookami i słuchowiskami online Audioteka
Autorka, wspominając, istotne sceny ze swojego życia wyjaśniła, dlaczego dorastanie u boku słynnego polityka, nie zawsze jest proste. Kontrowersyjne nazwisko w PRL-u wpływało na dziewczynkę uczęszczającą do zwykłej podstawówki, dorastającą nastolatkę oraz dojrzałą kobietę. Monika Jaruzelska nigdy nie mogła zapomnieć, że jej ojciec to generał Jaruzelski. Komplikacji zdarzało się bez liku, ale bywały tak wyjątkowe momenty, jak wakacje na prywatnej wyspie w towarzystwie Fidela Castro. Ten ciekawy życiorys prezentuje osobę generała Wojciecha Jaruzelskiego w roli ojca. Przekonamy się, jakim był rodzicem i oczywiście, na kogo wyrosła jego córka. Ta bestsellerowa pozycja teraz dostępna jest w formie audiobooka.O tym, czemu warto zasłuchać się w tej pozycji, wspomniała Monika Jaruzelska.
„Nie ma w mojej książce etosu ani patosu. Każdy, kto spodziewa się gloryfikacji czy też politycznych uzasadnień, do których winna być zobowiązana córka „komunistycznego dyktatora”, może poczuć się rozczarowany. To jest opowieść o normalnej rodzinie, choć uwikłanej historycznie. Napisana z perspektywy najpierw dziecka, potem dziewczyny, a na końcu dojrzałej kobiety. Z dystansem i ironią, choć bardzo szczerze”.
Osobistość, o której nie można zapomnieć to także Tadeusz Mazowiecki. Polityk ten został zapamiętany jako ostatni premier PRL oraz pierwszy Premier III Rzeczpospolitej. Od momentu, gdy 4 czerwca 1989 roku objął uzyskane w wyborach stanowi, jego rząd wprowadzał kosztowny społecznie „plan Balcerowicza”. Tym samym, premier uczestniczył w przeprowadzaniu polskiej gospodarki od systemu komunistycznego do rynkowego. W kolejnych latach sprawowania rządów Mazowiecki uczestniczył w najważniejszych wydarzeniach, które zapisały się w najnowszej historii Polski. W końcu niezwykle doświadczony polityk był posłem na Sejm PRL III, IV i V kadencji i posłem na Sejm RP I, II i III kadencji (w latach 1991-2001), a od 2010 r. pełnił funkcję doradcy prezydenta Bronisława Komorowskiego ds. polityki krajowej i międzynarodowej.
W cieniu sławy Tadeusza Mazowieckiego dorastało jego trzech synów. Mało kto pamięta, że premier wychowywał ich sam. Najpewniej właśnie rola ojca zaświadcza o jego niezwykłości. Premier nigdy nie skarżył się i nie skupiał uwagi otoczenia na własnych problemach. Z całą pewnością nie było mu jednak łatwo, kiedy jego druga żona zmarła, pozostawiając mu pod opieką dzieci: wówczas 13-letniego Wojtka, siedmioletniego Adama i trzyletniego Michała. Podobno najmłodszy syn premiera głęboko przeżył moment, gdy ojciec został internowany. Dla pozostałych chłopców ten moment także był krytyczny. Tadeusz Mazowiecki całe swoje życie poświęcił dzieciom i pracy. Nawet gdy nadmiar obowiązków sprawiał, że premier spędzał noce w urzędzie Rady Ministrów, pozwalał, by odwiedzały go stęsknione dzieci. Pełna ciepła rodzicielska piecza pozytywnie wpłynęła na ich losy. Fenomen superojca i architekta współczesnej Polski prezentuje „Droga Tadeusza Mazowieckiego”. To wyjątkowa książka prezentująca sylwetkę niezwykłego człowieka.
Warto także wspomnieć o znanym na całym świecie Fidelu Castro. Ten kubański rewolucjonista zasłynął jako przywódca rewolucji kubańskiej wymierzonej w dyktaturę Fulgencia Balisty. Castro był świetnym adwokatem i politykiem, dlatego w latach 1959 2008 doskonale wypełniał obowiązki faktycznego przywódcy Kuby. Swego czasu odnajdywał się także na stanowisku premiera, sekretarza rządzącej Komunistycznej Partii Kuby, czy przewodniczącego ruchu państw niezaangażowanych. Posunięcia dokonywane przez Fidela na polu władzy, długo można wymieniać. Castro został jednak zapamiętany przez świat głównie dlatego, że po objęciu rządów kazał rozstrzelać ponad 5000 osób, opozycjonistów umieścił w więzieniach, a ich rodziny represjonowano. W cieniu sławy Fidela Castro dorastało dziesięcioro jego dzieci. Zgodnie z ojcowskimi zaleceniami, nie wykorzystują one swojego pochodzenia. Umiejętnie unikają rozgłosu stąd, rzadko widywane są publicznie. Do opinii publicznej docierają nieliczne informacje, jedna z nich mówi, że najdalej doszedł Fidelito (syn z pierwszego małżeństwa), którego sam Fidel zwolnił z wykonywanych obowiązków.
Rozwiązłe życie kubańskiego przywódcy zaowocowało licznym potomstwem. Niestety, nie mogło ono liczyć na równe traktowanie. Dzięki sławie Fidela Castro najwięcej zdobył jego brat Raul. Słabnący w wyniku choroby przywódca w 2008 roku przekazał mu władzę. Braterska powinność niejako przyzwoliła na prowadzenie zdecydowanych rządów. O tym, że spuścizna Fidela nie ginie, dzięki rodzinnym więzią opowiada książka „Nowy Castro, stara Kuba”. Ten reportaż analitycznie prezentuje najważniejsze wydarzenia, do których doszło od tego historycznego momentu.
Człowiek, który uznanie i rozgłos zdobył wielkimi czynami to Booker T. Washington. Przyszedł on na świat jako niewolnik w Wirginii. O jego losie miał więc prawo decydować właściciel. Na szczęście w wieku 11 lat Booker „otrzymał wolność”. Wówczas rozpoczął edukację, o której zawsze marzył. Co prawda za każdą udzieloną lekcję musiał płacić ciężką, fizyczną pracą, ale nigdy nie zwątpił, że warto ponieść te koszta. Jego zamierzeniem zawsze było bowiem uzyskanie prawa do edukacji dla Afroamerykanów. Każde podjęte działanie przybliżało go do osiągnięcia celu. Ostatecznie Booker objął stanowisko nauczyciela, a następnie założył szkołę i uniwersytet w Tukegee na terenie Alabamy. W cieniu sławy Bookera T Washingtona dorastały jego dzieci. Wszystkie one dzięki sławie ojca mogły kształcić się i podjąć dobrą pracę. Uznanie zdobyte przez Bookera znojną pracą i osiągnięciami na polu polityczno-edukacyjnym pozytywnie wpłynęło na los jego potomstwa. W tym przypadku dobra sława okazała się prawdziwą przepustką do lepszego życia. Booker miał dwóch synów i jedną córkę. Każde z nich wykształciło się i rozpoczęło satysfakcjonujące życie.
Oblicze dobrej, ciężko wypracowanej sławy przybliża „Autobiografia murzyna”. Booker T Washington opisał swoje zmagania z rzeczywistością, która do niedawna była okrutna dla czarnoskórych. Przekonamy się, że dla własnego potomstwa i przyszłych pokoleń warto się poświęcić. Uznanie społeczne zobowiązuje przecież do działania.