Biografie, autobiografie, pamiętniki i wspomnienia to pozycje wyjątkowe. Dzięki nim nadarza się okazja, by poznać ludzi, których może nigdy nie zdołalibyśmy spotkać w prawdziwym życiu. Czas umyka nieubłaganie i nie można  temu zaradzić. Choć więc nawiązywanie relacji z innymi to bezcenna wartość nie każdy stanie się choćby naszym znajomym. Literatura wspomnieniowa to szansa na „literacki kontakt” z innymi ludźmi. Losy i doświadczenia znanych i nieznanych osób czekają na naszą uwagę. Przeczytaj również – https://www.psychoskok.pl/aktualnosci/biografie-znanych-niekoniecznie-znanych-ludzi – Biografie znanych i niekoniecznie znanych ludzi

Wiele osób zdaje sobie sprawę, że książki z tego gatunku oferują niezapomniane wrażenia. Wspomnienia opisują historie prawdziwe. To dlatego reminiscencji, zadumy, nostalgii czy wzruszeń na pewno nie zabraknie. Na moment staniemy się towarzyszami czyichś perypetii. A wspólnie spędzony czas stanie się częścią naszego życia. Warto skorzystać z takowej szansy, bo ludzie, o których przeczytamy, w pewien sposób, staną nam się bliscy.

Książki Stanisława Kuczkowskiego pełne są wspomnień, które stały się metafizycznym śladem po minionych zdarzeniach, relacjach i ludziach, którzy odeszli. Pisarza i jego twórczość warto poznać z wielu powodów. Autor jako człowiek doświadczony życiowo  potrafi twórczo i mądrze wykorzystywać chwile oferowane przez jesień życia. Wspomnienia okazują się tu bardzo pomocne.

Myślę, że te nawroty wspomnień są obroną wobec naturalnych objawów zmniejszania się energii, świadomości, że życie dobiega końca – i w sposób oczywisty pomagają stwierdzić – kiedyś było fajnie! „Pamiętam … i jest mi dobrze!” Warto się cieszyć… – Stanisław Kuczkowski

„Dzieciństwo – Młodość” to nastrojowa, wspomnieniowa powieść. Autor opisał w niej najważniejsze etapy swego życia, czyli dzieciństwo i młodość. To okresy, które pozwalają ukształtować się osobowości. Zdobywane doświadczenia odciskają trwały ślad, by zaprocentować w dorosłości. Czas, w którym autor przyszedł na świat, nie był sprzyjający. Wybuch II wojny światowej nastąpił, gdy Stanisław Kuczkowski miał zaledwie dwa lata. Pamięć bywa zawodna więc trudno oczekiwać, by dorastający malec spamiętał wszystko. Autor uporał się jednak z lukami, wspominając „obrazy” utrwalone w myślach bardzo wyraźnie. Kolejno przypominane chwile są coraz bardziej kompletne. Szczegóły stają się wyraźne, a czytelnicy podążający za Stasiem w końcu towarzyszą mężniejącemu Staszkowi. Fakt, że autor nigdy nie wkroczył w koszmarną rzewność i łzawy sentymentalizm. Sprawia, że książkę czyta się łatwo i przyjemnie.

Opisy wydarzeń z dawnych lat  zawarte w powieści nie są przejawem bałwochwalstwa czy próby pochwalenia się zdolnością pokonywania straszliwych przeciwności i odnoszenia sukcesów. Jest to zapis prezentujący sylwetkę autora i wielu innych osób. Jest to naprawdę wyjątkowa i ciepła lektura. Jak w prawdziwym życiu nie nastanie czas na sytuacje zabawne i te całkiem poważne.

„Mijanie czasu” to sentymentalna i poruszająca opowieść. Historia głównego bohatera Krzysztofa uświadomi nam, jak bardzo upływający czas kształtuje nasze życie, charakter i osobowość. Krzysztofa poznamy jako wrażliwego i nieśmiałego młodzieńca. Na etapie dzieciństwa w jego życiu rozegrały się dramatyczne wydarzenia. To one odcisnęły piętno na jego losie, sprawiając, że ponad wszystko pragnie on akceptacji, ciepła i miłości. Emocjonalne braki i bagaż z przeszłość utrudnia wszystko, ale Krzysztof już za chwile będzie musiał stać się dorosłym i odpowiedzialnym mężczyzną.

Nasze życie kształtuje upływający czas

Akcja książki rozgrywa się w latach 1950-1965. W ówczesnym czasie Krzysztof musiał wydorośleć. W niesprzyjającej rzeczywistości działo się wiele. Polska i jej obywatele  stopniowo otrząsała się z koszmaru wojny. Nie było łatwo, choć jak zawsze ludzie kochali się, mieli plany i nadzieje. Rodziły się i niejednokrotnie tragicznie umierały dzieci. Autor opisując historię, zadbał, by czytelnicy mogli odnaleźć urok autentyzmu. Momentów pełnych wzruszeń na pewno nie zabraknie. To one skłonią do refleksji i zadumy. Warto wspomnieć, że jednym z najbardziej poruszających fragmentów powieści jest opis spotkania Krzysztofa z ojcem. Porzucony przez rodzica Krzysztof latami marzył o tej chwili. Realia bywają jednak okrutne, bo Krzysztof może nie być zdolny, by obdarzyć uczuciem niedołężnego ojca. Ta poruszająca opowieść jest związana z życiem pisarza i bliskich mu osób. Choć nie jest to autobiografia, autor wplótł w fabułę swe wspomnienia, a opisane wydarzenia oparte są na autentycznych wzorcach.

Dlaczego pisałem? – rozważania Stanisława Kuczkowskiego nad czasem przemijania

Cały czas tworząc Krzysztofa i opierając się na własnych przeżyciach, widziałem w nim kogoś bardzo mi bliskiego, ale jednak znajdującego się, i obserwowanego z pewnego oddalenia… Z dystansu… Sądzę, że ta opowieść, mimo, że oparta na autentycznych, zwykłych, nie epatujących szczególnym dramatyzmem  wydarzeniach – nie może być traktowana jako „wspomnienie”! A na pewno tylko – jako  „wspomnienie”… – Stanisław Kuczkowski

„Dziura” to kolejna książka Stanisława Kuczkowskiego. Tę przyjemną, spokojną opowieść relacjonuje starszy pan o imieniu Krzysztof. Przez wzgląd na godne pozazdroszczenia doświadczenie życiowe wplata on w treść osobiste refleksje. Momentami pozwala sobie na fantazjowanie, odświeżenie dawno zapisanych rozważań, listów, czy młodzieńczych pomysłów literackich. Elementy te uatrakcyjniają powieść, którą czyta się z przyjemnością.

Fabuła pozwoli nam poznać pasjonująca historię  biznesmena Piotra. Mężczyzna ten wiedzie całkiem przeciętne, poukładane życie. Wszystko się zmieni, gdy Piotr ulegnie wypadkowi. Wpadnie do dziury i znajdzie się w nieznanej przestrzeni. Początkowo sytuacja zda mu się dziwna i niekomfortowa. Do nowych realiów trzeba się jednak dostosować.

Uwaga – tajemnicza „Dziura”!

Okaże się, że zajście zmieni w życiu Piotra naprawdę wiele. Otwór, do którego wpadnie, jest naprawdę wyjątkowy. Będzie więc musiał opanować zadziwiające konsekwencje zdarzeń, które nastąpią.  W tej nowej przestrzeni Piotr pozna innych ludzi. Nadarzy się również okazja, by zaczął realizować marzenia. Z czasem na jego drodze stanie również intrygująca dziewczyna.

Kariera kontra miłość. Nauka kontra kobieta. Kariera kontra kobieta. Ale już nie kariera kontra nauka ani miłość kontra kobieta. Nie tym razem. Ale zamiast „kontra” można wstawić „czy”: kariera czy miłość? I tak dalej. Oto dylemat człowieka i linia jego wewnętrznego rozdarcia. Z punktu widzenia „tego Starego Człowieka”, nazwijmy go „bohaterem”, skoro znalazł się w tytule książki, i z punktu widzenia autora, który go stworzył i co nieco o nim opowiedział – narratora. Choć zdarza się, że i bohater opowiada o narratorze. Czyli dwugłos – te same (oraz inne) zdarzenia widziane z dwóch perspektyw. I całkiem różne przemyślenia osób, które zetknął ze sobą los, a więc całkowity przypadek. Zatem książka z podwójnym dnem, ale daleka od iluzji i związanego z nią rekwizytu: królika z kapelusza.
Zmagania z życiem i sobą raczej dla tych, którzy są bliżej podsumowania (zmagań i życia), czyli dalej im do matury niż emerytury.

Książki Stanisława Kuczkowskiego cieszą się dużym zainteresowaniem czytelników. Skłaniają one bowiem do refleksji, dają z przyjemnością się czytać i na długo pozostają w pamięci.