Siła kobiet i przekaz płynący z ich książek
Mawia się, że kobiety to słaba płeć. Delikatna fizyczność skrywa jednak niezłomny charakter. Sprawdźmy więc, jaka jest siła kobiet i przekaz płynący z ich książek.
Nie da się ukryć, że kobiety znacznie różnią się od mężczyzn. Budowa ciała jest na to dobitnym dowodem. Najbardziej znacząca różnica jest jednak niedostrzegalna wizualnie. Kobiecy mózg różni się od męskiego. Każda płeć ma swoje mocne strony. Atutem damskiego umysły pozostaje rozwinięta inteligencja emocjonalna, intuicja, wrażliwość na potrzeby innych oraz przyśpieszone procesy myślowe i sprawność językowa. Wszystko to, dzięki ciału modzelowatemu, które jest większe od tego, które posiadają panowie. To właśnie ta cecha czyni panie niebywale uczuciowymi.
Kobiecy świat pełen jest emocji. A ponieważ panie potrafią obrazowo opisywać wewnętrzne przeżycia słowami, często stają się autorkami poczytnych powieści. Co ciekawe, damy świetnie radzą sobie z każdym gatunkiem literackim. Pisują wyciskające łzy romansidła i powieści obyczajowe, ale także poruszające reportaże, czy pełne niepokoju thrillery. Przykłady można by wymieniać bez końca. Najistotniejszą cechą kobiecej prozy zdaje się jednak jej uczuciowy wydźwięk.
Siła kobiet i przekaz płynący z ich książek zawsze budzi silne emocje i skłania do refleksji. Chcący przeżyć niezapomniane, czytelnicze wrażenia, powinni wiec sięgać po pozycje autorstwa przedstawicielek płci pięknej. Wiele z nich zaskoczy nas, zaintryguje i na długo zapadnie w pamięci.Książki Anny Wysockiej- Kalkowskiej zasługują na szczególną uwagę. Autorka opisuje odczuwane emocje oraz docierające do niej smaki, zapachy i wrażenia wzrokowe. To proza pisana uczuciami, która ukazuje znane nam dylematy i radości codziennego życia.
„Kiedy wiosna nie nadchodzi” to powieść opisująca rozterki i odczucia targające duszą zakochanej kobiety.
Panie potrafią bardzo się angażować, stąd wielokrotnie w wypadku miłosnych rozczarowań bardzo cierpią. Ta powieść dowodzi, jak wiele, w imię uczuć potrafi poświęcić kobieta. Duma, racjonalne myślenie i ostrożność w momencie miłosnego zadurzenia często schodzi na dalszy plan.
„Moje życie bez ciebie” to książka z głębokim przekazem. Towarzysząc głównej bohaterce Agacie, przejdziemy bolesny proces żałobny.
To trudna, ale wpisana w ludzkie życie tematyka. Skończoność jest naturalna, choć chcielibyśmy jak najdłużej jej unikać. Agata, która ma za sobą trudną przeszłość, nareszcie znalazła spokój i szczęście. Poczucie bezpieczeństwa zagwarantował jej mąż, który niestety przedwcześnie, tragicznie zginie. Śmierć ukochanego sprawi, że Agata pogrąży się w rozpaczy. Przeżywane, negatywne stany emocjonalne odbiją się na wszystkich obszarach jej życia. By znów docenić jego wartość, będzie musiała stopniowo rozbudzić siłę swojego charakteru.
„Taniec z motylami” zabiera w podróż szlakiem marzeń, tęsknot i pragnień. Poznając losy Zuzanny, zrozumiemy, jak wiele, pewnego dnia mogą zmienić skrywane przez nas tajemnice.
Sekrety miewamy wszyscy i naiwnie wierzymy, że nigdy nie wyjdą one na jaw. Spotkanie odpowiedniej osoby w określonym miejscu i czasie może jednak odmienić nasz los oraz życie wielu przypadkowych osób. Zuzanna, która zmaga się z demonami przeszłości, szybko się o tym przekona. Całkiem niezamierzenie, próbując rozliczyć się z dawnymi dziejami, odkrywa bowiem największe sekrety swej matki.
Siłę kobiety i przekaz płynący z jej książki zauważymy również dzięki Halinie Strzeleckiej. Doświadczona życiowo autorka stara się uwidocznić w swej prozie rozterki, które wielu kobietom z pewnością nie są obce.
„W kierunku zachodzącego słońca” to książka dedykowana paniom. Nie brakuje w niej romantyzmu, subtelnych scen erotycznych, ale także momentów trudnych i pełnych niebezpieczeństw. Główna bohaterka Susana to inteligentna, młoda, piękna kobieta. Przed nią podjęcie pierwszej pracy i stopniowe układanie sobie życia. Niestety na jej drodze pojawi się wiele trudności. Partner Rob okaże się niewiernym draniem, lecz nie będzie jej łatwo się od niego uwolnić. Ponadto jej szef dwuznacznie się zachowuje, a konieczność pierwszego, służbowego wyjazdu budzi, coraz więcej emocji. Dziać będzie się naprawdę dużo i choć ostatecznie Susana odnajdzie prawdziwą miłość, najpierw musi przetrwać nieprzewidywalne perturbacje.
Siła kobiet i przekaz płynący z ich książek to slogan, poprzez który możemy charakteryzować prozę Jadwigi Wojtczak-Jarosz. Autorka, jako lekarz zawsze robiła wszystko, by wspomagać innych. Nie miało dla niej znaczenia, jak wieli wysiłek, będzie musiała podjąć.
„Kobiety Afryki – obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały” to książka o ciężarze życia afrykańskich kobiety napisana przez niezwykle silną kobietę.
Byśmy mogli poznać realia, z jakimi zmagają się tamtejsze przedstawicielki płci pięknej, pisarka osobiście odwiedziła niesprzyjające, afrykańskie tereny. Bieda, głód, brak wsparcia medycznego, czy wrogi ludziom klimat to olbrzymie przeciwności. Tamtejsze kobiety muszą jednak podporządkowywać się dominacji mężczyzn i to zdaje się ich największą bolączką. System patriarchalny sprzyja bowiem nierówności płci i tolerowania przemocy wobec pań.
„Kobiety Afryki – obyczaje, tradycje, obrzędy, rytuały cz.II” to kontynuacja wstrząsającej książki o życiu tamtejszych pań. Czytelnicy zafascynowani lekturą części pierwszej zapragnęli dowiedzieć się więcej. Autorka wyszła tej potrzebie naprzeciw i spisała najbardziej wstrząsające szczegóły. Europejczyków może szokować treść. Trudno będzie im bowiem pojąć, że tamtejsze kobiety muszą dbać o rodzinę, utrzymywać ją i nie narzekać, że nie zostaną za to docenione. Pozostaje im godzić się na dramatyczne warunki i lękać wizją nadal praktykowanego obrzezania, zabójstw kobiet na tle honorowym, czy zarażenia AIDS, co nagminnie spotyka nastoletnie prostytutki.
Siłę kobiet i przekaz płynący z ich książek zauważymy także dzięki Karolinie Kozioł. Autorka jako aktywistka stowarzyszenia na rzecz praw człowieka i członkini UNICEF nie boi się poruszać nawet najtrudniejszych tematów. Zawsze osobiście spotyka się z ludźmi, o których pisze, dzięki czemu jej pozycje zawsze dostarczają poruszających wrażeń.
„Poszukiwacz marzeń. Z kamerą wśród kobiet Iranu” to reportaż, który pozwoli nam poznać trudne życie Iranek.
W kraju tym obowiązuje system patriarchalny. W efekcie mężczyźni mają dominującą pozycję, a kobiety uważane są za obywateli drugiej kategorii. Zgodnie z prawem żonami mogą zostawać już w wieku 13 lat. Według Islamu wina zawsze leży po ich stronie, dlatego nie mają po co szukać wsparcie i wciąż doświadczają przemocy psychicznej, fizycznej oraz gwałtów. Ta książka pozwala zajrzeć Europejczykom do domów ludzi na Bliskim Wschodzie. Właśnie tam żyją niezwykle zaradne i silne kobiety Iranu.
Te kilka wskazanych pozycji, dowodzi, jak wielka jest siła kobiet i przekaz płynący z ich książek. Jeżeli zapragniemy silnych wrażeń i emocjonujących lektur zawsze sięgajmy więc po prozę pisaną przez przedstawicielki płci pięknej.