Rollercoaster emocjonalny Karola Neubauera
Rollercoaster emocjonalny Karola Neubauera – groteska i komizm mieszają się z przerażeniem i buntem, a połączone z niezwykle trafnymi obserwacjami oddziałują mocno na czytelnika.
POZNAJ KSIĄŻKI PORUSZAJĄCE PROBLEMY Z PSYCHIKĄ ⬇⬇⬇ https://www.psychoskok.pl/aktualnosci/ksiazki-o-problemach-z-psychika/
Karola poznałam w jednej z grup na portalu Facebook. Pewnego dnia, kilka lat temu, mój mąż podpowiedział mi, żebym zajrzała do tej grupy, bo jest tam wielu zagubionych ludzi i… zostałam. Wchodzę na grupę systematycznie do dzisiaj i czytam wpisy. Czasami odpowiem na zadane mi pytanie, wysłucham i podpowiem, aby skorzystać z pomocy specjalisty. Z wieloma osobami z grupy spotkałam się osobiście, bo bardzo często podróżuję po kraju.
Karol cierpi na ChAD. Chorobę afektywną dwubiegunową
Uważny czytelnik może zauważyć zmieniający się nastrój bohatera. Bardzo wyraźnie widać również okresy remisji choroby. Człowiek cierpiący na ChAD ma w głowie taki przełącznik, w stanie depresji smutek przychodzi bez wyraźnej przyczyny. Świat traci kolory. Brak energii psychicznej powoduje, że chory traci radość z życia. Każde działanie, podjęcie decyzji, najbłahsza sprawa przekracza zdolności adaptacyjne chorego.
Książki na półce – Psychologia – co czytać?
Powszechnie stany depresyjne nie są traktowane poważnie. Ludzie bowiem mają deprechę, bo nie zdali egzaminu, pada deszcz lub coś im nie wyszło. Takie spowszednienie choroby depresyjnej powoduje, że ludzie nie traktują chorego człowieka poważnie.
Dzięki książce Karola i opisom jego stanów, także tych najbardziej intymnych: myśli, wniosków i przemyśleń dotyczących jego życia, również seksualnego, czytelnik zbliża się do chorego, u którego występują objawy depresyjne.
To przekaz, co zrobić, jak komunikować się z pacjentem, aby nie wyrządzić mu jeszcze większej krzywdy. W swojej książce Karol wskazuje nam, czego absolutnie nie wolno robić w relacji z chorym.
Wnikliwy czytelnik z łatwością odczyta te sygnały i przełoży na relację z pacjentem, członkiem rodziny, u którego występują objawy depresyjne. W swojej książce Autor opisuje sytuacje, w których jest lekceważony, niewysłuchany lub źle potraktowany. Wszelkie pocieszanie chorego, u którego następuje okres depresyjny, powinno być przemyślane, bo możemy tylko pogłębić poczucie krzywdy pacjenta. Po czasie, trudnym do określenia, bo u każdego chorego na ChAD jest to sprawa indywidualna, mózg ponownie używa przełącznika i włącza się okres manii. Mówimy, że to choroba dwubiegunowa. Jednym biegunem jest głęboki smutek, drugim zaś mania. Stan niekontrolowanego podniecenia. Wtedy chorzy są gadatliwi, radośni, rubaszni, żartobliwi. Dlatego też na początku wspomniałam, że uważny czytelnik od razu wyłapie tę zmianę faz. I przyznam się, że wiele wpisów w tej fazie wywoływało u mnie uśmiech. Widziałam bowiem, jak Karol radzi sobie z chorobą i że robi to skutecznie. Ponieważ bardzo lubię Karola i po stokroć dobrze mu życzę, to fakt, że radzi sobie z tak trudną chorobą, jaką jest ChAD, jest dla mnie jak miód na serce.
Nie bez kozery mówi się, że choroba afektywna dwubiegunowa to choroba ludzi twórczych, wrażliwych i sławnych. Okres manii bowiem pcha chorego do tworzenia, działania, nawiązywania relacji. Dzięki niej Karol napisał tak dobrą książkę, którą z całego serca polecam wszystkim. Mnie jako terapeutce książka ta pozwoliła wniknąć do głowy Karola jako chorego na dwubiegunówkę i dała większe zrozumienie jej istoty.
Polecam ją wszystkim pacjentom, aby zobaczyli i upewnili się, że można z ChAD żyć. Polecam ją studentom, psychologom i psychoterapeutom jako studium przypadku, co z kolei daje nam, specjalistom pracującym na co dzień, większą wiedzę na temat choroby.
Pamiętajmy, że choroba afektywna dwubiegunowa to poważna choroba
Obserwujmy zatem dokładnie otaczający nas świat i ludzi. Dzięki Autorowi będzie nam łatwiej. Bo jego książkę możemy potraktować również jako psychoedukację. Im więcej wiemy, tym sprawniej pomożemy chorym na ChAD.
Dziękuję, Karol.