Po ponad 173 latach niewoli Piła (Schneidemühl) wróciła do Macierzy, do Polski. Odbudowa zniszczonego miasta, w którym brakowało w zasadzie wszystkiego zdawała się niemożliwa, ostatecznie, niezłomni ludzie i instytucje, zakończyły odbudowę swojego „my”, kultury i tradycji.

„Nigdy nie należy zapominać „skąd mój ród” – wywiad z Arno Giese

Arno Giese w dokumencie historyczno-wspomnieniowym – „NA PILSKĄ NUTĘ. Spacerkiem po muzycznej Pile” opisuje dzieje ruchu muzycznego w mieście Piła od 1945 roku. Dzięki tej ponad 300 stronicowej pozycji zostaniemy wprowadzeni w tajniki rozwijającej się, z postępem lat, kultury muzycznej w mieście Piła. Poznamy ludzi oraz instytucje, które pomimo trudu, mozolnie dążyły do tego, by odbudowywać wszystko to co przez prawie dwieście lat poskąpił  miastu okupant…

Jak pisze autor we wstępie do książki:

Poza chaosem i samowolą brakowało tu w zasadzie wszystkiego. Nie było jakiejkolwiek władzy samorządowej, brakowało przede wszystkim rodzimej, polskiej społeczności, bo przecież okupant wytrzebił ją z iście niemiecką pedanterią. Poza nieliczną grupą Polaków, którzy to piekło przetrwali oraz nieliczną grupą autochtonów, powojenni mieszkańcy miasta byli ludnością napływową. Jednym słowem, powojenna Piła, była zbiorowiskiem osób z różnych stron i regionów Polski. Z niezwykłym uporem i cierpliwością rodzący się tu naród zabrał się za budowę swojego „my”. Nie inaczej było na polu kultury, tradycji, ale  Polacy tamtego czasu intuicyjnie czuli, że stoi przed nimi szansa. Pewnie, że wszystko trzeba było zaczynać od zera, budować od fundamentów, bo nie było korzeni –  doświadczeń „Ojców Naszych”. (…)

„NA PILSKĄ NUTĘ…możemy potraktować jako  swego rodzaju obszerne  kompendium wiedzy o kulturze muzycznej w Pile. Na potrzeby książki Arno Giese korzystał z doświadczeń  świadków historii, budzenia się kultury muzycznej w powojennej Pile, a także sięgnął do czasów już współczesnych. Autor przebijał się także przez artykuły pilskiej prasy wielu minionych lat. Wyniki owej pracy przedstawione zostały w rozdziale VII  – „Kultura muzyczna na terenie Piły w publikatorach”.

 W trakcie lektury zetkniemy się ze wspomnieniami wszystkich tych, którzy w latach powojennych stawali się dzielnymi pionierami ruchu muzycznego. Wspomniani zostają także pasjonaci, którzy w trudnych powojennych latach umilali życie innym swoją grą, swoim śpiewaniem,  występami i koncertami.

Warto zaznaczyć, że pozycja nie jest „naukowym” opracowaniem tematu dotyczącego powojennego rozwoju kultury w Pile. Możemy określić ją mianem opracowania popularnego, ponieważ autor korzystał z wielu prac innych autorów, o czym świadczy bogaty materiał źródłowy.