Jednak dopisek „wiek XIX” i kilka fragmentów ilustracji, każą dopatrywać się czegoś więcej. Widzimy „Kodeks kar głównych i poprawczych”, z tytułem po polsku i po rosyjsku. Domyślamy się, że autorzy, przedstawiając historie, powołują się na prawodawstwo obowiązujące w XIX wieku. Tak jest istotnie, oprócz wymienionego kodeksu obowiązywała ustawa prawna austriacka i pruska, zależnie od zaboru.

Historie kryminalne. Wiek XIX – Część 1

Na okładce widzimy ponadto kilka postaci charakterystycznych dla tych czasów. Nieco ilustracji znajdujemy również na kartach książki.

Dwie pierwsze historie są najbardziej dramatyczne: pierwsza opowiada o młodocianym zbrodniarzu i ma nieoczekiwany przebieg i zakończenie. W komentarzu autorzy zamieszczają kilka zdań na temat przestępczości nieletnich w dawnych czasach.

Druga „mocna” historia dotyczy nieszczęśliwej matki i finał ma niezwykle tragiczny. Została opisana na podstawie artykułu zamieszczonego w gazecie wydawanej w Petersburgu w 1822 roku. Trudno posądzać autorów o to, że ich celem było tylko wywołanie emocji. Przedstawiając czyny ludzi, którzy w mniejszym lub większym stopniu przekroczyli prawo, Piotr i Karol Ryttelowie ukazują różne obyczaje zwłaszcza wśród włościan, a także metody prowadzonych czynności prawnych.
Jedną z najciekawszych przedstawionych historii jest opowiadanie o losach Jana Babajewa, podającego się za ormiańskiego księcia. Czytając, śledzimy jego poczynania na przestrzeni lat i dzięki dokładnemu opisowi widzimy, co stało się z człowiekiem, który absolutnie nie chciał poddać się prawu.

Ciekawe historie kryminalne, o których nie wiedziałeś

Z kolei o niedoskonałości dawnego prawa lub może raczej braku odpowiednich umiejętności ze strony jego stróżów, mówi rozdział zatytułowany „Śmierć generała, czyli nieudolność sądu”. Okazuje się, że do dziś sprawa śmierci generała Augustyna Słubickiego nie została wyjaśniona. Podawane są sprzeczne informacje. Przez karty książki przewijają się kolejne znane postacie: hrabia Szembek, hrabia Dzieduszycki, Stanisław Staszic i Jan Matejko. Nie są oni jednak przestępcami, lecz ofiarami. Podczas gdy osoby te trwale są zapisane w historii, to wydarzenia z nimi związane i przedstawione w „Historiach kryminalnych” są zapomniane lub w ogóle nieznane.
Książkę czyta się łatwo. Język jest wartki, zrozumiały. Historie nie łączą się ze sobą, co pozwala na refleksje po przeczytaniu każdej z nich — w końcu dotyczą ważnych, ludzkich losów.